ณ โรงพยาบาลเลย..ตอน 1

เดือนมิถุนายน 2556 ก่อนขึ้นระบบ HOSxP ที่โรงพยาบาลเลย 

ผม อาร์ม และทีมแอดมิน ICTจังหวัด ยังคงเดินทาง หมุนเวียน สัญจรไปช่วยโรงพยาบาลต่างๆในเขตจังหวัดเลยแทบทุกสัปดาห์ นี่ถ้าเป็นวงดนตรีลูกทุ่งเดินสายเปิดการแสดง คงเป็นช่วงที่เขาเรียกว่าขาขึ้นเพราะมีงานเข้าเกือบทุกวัน โดยเฉพาะช่วงสัปดาห์สุดท้าย ผมใช้เวลาอยู่ที่ทำงานเพียง 1วัน นอกนั้นเดินทางไปกลับด่านซ้าย-เมืองเลยเป็นว่าเล่น และงานทุกอย่างดูเหมือนว่าจะมาแรงแซงโค้งกันในช่วงสุดท้าย..นี่เอง

แผนงานที่วางไว้ กลายเป็นแพลนนิ่งๆมาหลายเดือนไม่ใช่เรื่องเกินความคาดหมาย ทั้งๆเป็นเรื่องเกี่ยวข้องโดยตรงกับทุกฝ่ายงาน แต่ผู้รับกรรม เอ่อ ที่จริงต้องใช้คำว่า "เจ้าภาพ"ผู้ชอบรับงานผิดจะเหมาะกว่า(ฮา) เพราะปัญหาเกือบทุกอย่างจะถูกโยนมาให้ศูนย์คอมพิวเตอร์ ด้วยข้อหาที่คาดว่าน่าจะรู้เรื่องนี้ดีที่สุด แต่ก็นั่นแหละครับ ทีมนี้กว่าจะดันเรื่องของ Hardware Network ให้ผ่านจนได้ของมาใช้งาน ก็จวนเจียนเฉียดฉิวกับวันขึ้นระบบเต็มที แถมมีข่าวดีว่าโต๊ะคอมพิวเตอร์จะได้เร็วที่สุดอีก 3 สัปดาห์ ซึ่งหมายความว่านั่นคือ ต้องผ่านการขึ้นระบบไปแล้วเกือบๆ เดือน

เป็นธรรมดาครับสำหรับปัญหาการเตรียมความ(ไม่)พร้อมขององค์กรไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ ที่แตกต่างกันแค่ขนาดของปัญหาแต่ว่าเนื้อหาส่วนใหญ่คล้ายๆกัน

การเดินทางไกลของ Dream Team

แม้จะหนาวๆร้อนๆกับสภาพอากาศ และใจตุ๋มๆต่อมๆอยู่บ้างกับการขึ้นระบบให้กับโรงพยาบาลทั่วไปในอีกไม่กี่เพลาข้างหน้า แต่ก็อุ่นใจครับที่มีพี่ เพื่อน และน้องๆ ร่วมเครือข่ายตอบรับมาช่วยกันอย่างมากมาย ทำให้ทีมจังหวัดเลยไม่โดดเดี่ยวเหี่ยวแห้งโฮมอะโลน ซึ่งต้องขอขอบคุณซุปเปอร์ฮีโร่ทุกท่านและอีกหลายท่านที่ผมไม่ได้ทำภาพซุปเปอร์ฮีโร่ไว้ให้

พูดถึงเรื่องภาพชุด  Dream.Team.ที่ตั้งใจทำออกมาในแนวซุปเปอร์ฮีโร่แบบนี้ แรกเริ่มเดิมทีผมทำเพื่อประชาสัมพันธ์การเตรียมขึ้นระบบของโรงพยาบาลเลยให้สมาชิกได้ทราบ คิดว่าจะทำเป็นแบบป้าย แบนเนอร์ข้อความประชาสัมพันธ์ธรรมดาแต่ดูแล้วคงไม่น่าสนใจ อยากทำอะไรๆที่มีสีสันดูบ้าง ผมจึงลองทำเป็นภาพตัดต่อซึ่งพอจะมีทักษะฝีมืออันน้อยนิดอยู่บ้าง และใช้เวลาในช่วงที่สมองตื้อๆ คิดอะไรไม่ออก ตัดแต่ง ตัดต่อภาพเล่นไปเรื่อยได้ความเพลิดเพลินใจไปอีกแบบ และเริ่มสนุกกับการที่ได้เอาภาพของสมาชิกหลายๆคนมาตัดต่อแต่งในรูปแบบของซุปเปอร์ฮีโร่เข้าไป ตั้งใจว่าจะทำให้ทุกท่านแหละครับ แต่พอไปควานหาภาพต้นฉบับที่พอจะหาได้จากใน Facebook ต้องเลือกดูกันจนตาแฉะ เพราะบางท่านมีภาพให้เลือกเยอะมากแต่เอามาแต่งยากกับภาพต้นฉบับ บางท่านถ้ามีดันเป็นภาพขนาดเล็กเกินไปหรือแทบจะไม่มีให้เลือก

งานเล็กๆเหล่านี้เป็นความสนุกสนานระหว่างทาง และเป็นความประทับใจส่วนตัวสำหรับผมครับ

ซักซ้อมทำความเข้าใจ 

บ่งตง! ส่วนตัวผมไม่หนักใจในเรื่องของ Hardware หรือระบบ Network ของโรงพยาบาลเลย เท่าไหร่นัก เพราะเชื่อว่าถึงแม้ทีมงานจะไม่มีใครชื่อปู แต่รู้ว่า "เอาอยู่" ในส่วนของ Software อย่าง HOSxP ด้วยแล้ว ผมมั่นใจว่าทีมเรามีของดีจริงๆ

จุดที่ผมกังวัลใจและคิดว่าจุดอ่อน ถ้าหากไม่วางแผนให้ดีๆมีหวังเละเป็นโจ๊ก และผมคิดว่านี่คือตัวชี้วัด ว่าจะสอบผ่านหรือไม่ผ่านสำหรับงานวันแรกของการขึ้นระบบ คือ งานเวชระเบียน,OPD ห้องตรวจ ห้องแล๊ป เอกเรย์ ห้องยา และการเงิน
การพูดคุยซักซ้อม ทำความเข้าใจกับหัวหน้าฝ่าย/หัวหน้างาน จึงเป็นสิ่งที่ผมให้ความสำคัญและทุ่มเทกับงานตรงนี้มากที่สุด "ยิ่งคุยกัน ยิ่งเข้าใจ"ใครๆเขาว่ากันแบบนั้น  หน้าที่ประจำของผมจึงเป็นยิ่งกว่าวู้ดดีเกิดมาคุย คุยเพื่อให้ตัวผมเองเข้าใจภาพรวมที่ทางทีมโรงพยาบาลเลย ก่อนที่จะต้องนำไปสรุปให้ทีมเครือข่ายฟังอีกครั้ง

ใช้ภาพฝัน..นำทาง

ไม่ต้องใช้ริว จิตสัมผัสมาช่วยบอก ก็พอจะคาดเดาได้ว่าวันขึ้นระบบจริงๆ จะวุ่นวายแค่ไหน และอาจเป็นไปได้ทั้งแบบโชว์สวยหรือโชว์ห่วยขั้นเทพ  งานนี้ไม่มีโชคเป็นตัวช่วยครับ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่บนบานบอกว่าท่านไว้ ท่านคงแน่นอกขอบ๊ายบายเพราะไม่ได้รู้เรื่องไอทงไอทีแบบนี้ซะด้วย ไม่รู้จะช่วยยังไง  งานแบบนี้จึงต้องใช้ความฝันเป็นตัวนำทาง 

จินตนาการไปครับว่ามันจะดี อย่างโน้น ดีอย่างนี้..  

ผมฝันเกี่ยวกับการขึ้นระบบ HOSxP ให้กับโรงพยาบาลเลยมาเป็นปี ฝันต่อเนื่องแบบเป็นซีรีย์ด้วยอีกต่างหาก หลายเรื่องทำได้อย่างที่ฝันครับ แต่ก็มีบ้างที่บางอย่างเป็นฝันลมๆแล้งๆ  ช่วงแรกฝันอาจจะพร่ามัว ฝันเป็นตุเป็นตะ พอเอาจิกซอร์แห่งความฝันมาจัดเรียง เริ่มมองเห็นเป็นภาพที่แจ่มชัด ชัดพอที่จะเห็นว่าอนาคตไกล..ถ้ามีค่ารถ (ฮา)

เบื้องหลังภาพฝัน..

ผมเข้าๆออกๆโรงพยาบาลเลยเป็นว่าเล่น ในช่วงการเตรียมงาน ได้ถือโอกาสเดินเเยี่ยมชมโรงพยาบาลไปในหลายๆจุด ซึ่งถ้ามาในฐานะคนไข้คงไม่ได้มีโอกาสแบบนี้ โรงพยาบาลใหญ่มีหลายเรื่องที่เป็นจุดแข็งที่น่าสนใจ แต่ในบางเรื่องด้วยความที่เป็นโรงพยาบาลใหญ่ทำให้กลายเป็นจุดอ่อนที่มีความซับซ้อน และเชื่อมโยงกันหลายหน่วยงาน ที่ไม่รู้ว่าจะเริ่มแก้กันที่ตรงไหน
ช่วงที่เตรียม Hardware และระบบNetworkคนที่ทำงานด้านไอทีคงรู้กันดีอยู่แล้วนะครับว่า งานแบบนี้จะมีคนกลุ่มเล็กๆอีกกลุ่มหนึ่งที่ต้องเหนื่อยมากๆ กับการที่ต้องตระเตรียมงานต่างๆให้เรียบร้อย พวกเขาเหล่านี้มีชื่อและตัวตนปรากฎในการรับรู้ของพวกเราน้อยมาก เป็นคนอยู่เบื้องหลังฉากที่ยากจะถูกมองเห็น

ในขณะที่ทีมรุก สามารถผลักดันให้งานหลายๆอย่างกำลังดำเนินไปข้างหน้าอย่างเต็มที่เด็มกำำลัง ซึ่งอาจจนอาจจะไม่ค่อยได้มองย้อนกลับมาข้างหลังกันบ่อยนัก
แต่พวกเราก็รู้ได้ว่า..
คนเหล่านี้ยืนหยัดอยู่เบื้องหลังเราเสมอ..



ก้าวออกจากพื้นที่คุ้นชิน

การพัฒนาระบบสารสนเทศในโรงพยาบาล ด้วยระบบไอทีใหม่ๆ มันเป็นอะไรที่ลำบากเหมือนกันนะครับ เพราะส่วนใหญ่ในโรงพยาบาล เป็นพื้นที่สำหรับการดูแลรักษาคนไข้ เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับชีวิต การเจ็บป่วย และความเป็นความตาย

ทำงานแบบเดิมๆ กันเป็นประจำ จนคุ้นชินกับพื้นที่และวิธีการทำงาน ทำให้หลายคนรู้สึกปลอดภัย และน้อยคนนัก ที่อยากจะยอมก้าวออกมาเพื่อเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ

แน่นอนครับว่าเมื่อกระแส HOSxP เข้าไปในโรงพยาบาลเลยครั้งแรกๆ คนที่ชอบ หรือคนที่จะบอกว่าโปรแกรมนี้ดีดีคงมีน้อยมาก และเป็นธรรมดาของการรับรู้ว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลง คนส่วนใหญ่จะรู้สึกว่าจะต้องวุ่นวาย ยุ่งยาก  ลำบากต่อการทำงานเพิ่มมากขึ้น ซึ่งผมก็ตั้งใจให้เกิดความปั่นป่วนแบบนั้นจริงๆ เพราะอย่างน้อย เราสามารถเอาคำว่า HOSxP เป็นหัวข้อในการสนสนทนาของคนทำงานในโรงพยาบาลเลยมากขึ้น แต่ถ้าเป็นเพียงการสนทนาเฉยๆ คงจะไม่เท่าไหร่ สิ่งสำคัญคือว่ามันสามารถถ่ายทอดไปยังคนอื่นๆ ด้วยทัศนคติที่ดี และไม่ดี

ดังนั้น การฝึกอบรมที่ต้องเอาผู้ใช้มานั่งจิ้มๆ กดๆ พิมพ์โน้น กดนี่ ที่มีหน้าจอดูแล้ววุ่นวายและไม่ง่ายสำหรับคนที่ใช้คอมพิวเตอร์ไม่คล่อง แต่การลองก้าวเข้ามาเรียนรู้ของทีม แม้จะทำไม่ได้ทั้งหมดทุกคน แต่ผลกระทบที่ผมอยากให้เกิดคือ การรับรู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น และมันยุ่งยากแค่ไหนหากไม่เตรียมตัวเตรียมใจ โดยส่วนตัวผมเชื่อว่า สำหรับผู้ใช้งานเมื่อได้สัมผัสและทดลองใช้ HOSxP จะมีทัศนคติที่ดีกับระบบไอทีมากขึ้น เพราะ HOSxP ผ่านการสั่งสมประสบการณ์ของคนทำงานในโรงพยาบาลต่างๆทั่วประเทศ

แน่นอนครับ
แม้ว่าบางอย่างใน HOSxP อาจจะไม่โดนใจ แต่โดยรวมส่วนใหญ่ มัน ใช่เลย!

ผมชอบภาพถ่าย บรรยากาศการฝึกซ้อมของทีมโรงพยาบาลเลยหลายภาพ เป็นบรรยากาศทำให้ผมได้รับรู้ความเป็นตัวตนของคนในโรงพยาบาลมากขึ้น และพยายามที่จะให้ทีมงานถ่ายและโพสต์ภาพเหล่านี้ไว้

เพราะเมื่อเวลาผ่านไป..

เราอาจหลงๆลืมๆไปว่า ที่ผ่านมาว่าเราได้พยายามกันแค่ไหน ในการก้าวออกจากพื้นที่คุ้นชิน..

ณ สนามบินเมืองเลย

ผมขับรถไปรับอาร์มที่บ้าน พร้อมสัมภาระที่จะต้องไปนอนค้างที่โรงพยาบาลเลย ระหว่างทางอาร์มเล่าให้ฟังเกี่ยวกับลูกสาวที่ชื่อนะโมว่า 

"นะโมร้องไห้ ไม่อยากคุยกับลุงโด้ และถามแม่ว่า..ทำไมลุงโด้ต้องเอาพ่อไปด้วย "  เป็นความคิดน่ารักๆ และใสซื่อสำหรับเด็ก ผมฟังแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม ได้แต่คิดในใจว่าสงสัยคราวหน้าต้องหาทางตีซื้ด้วยการซื้อตุ๊กตาไปฝากซะแล้ววว

ผมไปถึงที่สนามบินเมืองเลยก่อนเวลาเครื่องลงครึ่งชั่วโมง เพื่อรอรับซุปเปอร์ฮีโร่ในดวงใจที่จะบินมาถึงเป็นคนแรก  

พี่..ที่มีแต่ให้สำหรับน้องๆทุกคน 

ซุปเปอร์ฮีโร่ พี่โก้ อุดมโชค สมหวัง รักในหลวง..